Bezdomność wyzwala, a wolność pozwala korzystać ze świata, zapomnieć o własnych ułomnościach. Nurzam się w obcości nowego otoczenia jak w pachnącej pianie. (…) Mogę skręcać w  lewo, albo skręcać w prawo. Mogę też wcale nie skręcać, tylko wlec się przed siebie. Mogę z głową wspartą na łokciach siadać na poręczach mostów. Mogę spluwać przed siebie, w bok i za siebie. Mogę wszystko, co zechcę! Mogę być… włóczęgą. Jestem sam i  wolny! Wszystko jest cudze, ale jakby moje! Wszystko jest obce, ale jakby bliskie. 

Polecam artykuł Zuzanny Pol o naprawdę wielkiej włóczędze Tadeusza Perkitny i  Leona Mroczkiewicz pt. Wielka włóczęga 1926-1930